مجموعه اشعار زنده یاد نجمه زارع

جمه زارع در 29 آذرماه 1361 در شهرستان کازرون دیده به جهان گشود. وی شش ماه پس از تولد همراه با خانوادهاش به قم عزیمت نمود و در آنجا ساکن شدند. دوران دبستان را در مدرسهی «اوسطی» قم گذراند و دوران راهنمایی و دبیرستان را به ترتیب در مدارس «نرجسیه» و «شهدای چهارمردان» پشت سر گذاشت. طی سالهای 79 تا 81 در دانشگاه همدان به تحصیل در رشتهی عمران پرداخت و سرانجام به صورت با اشتباه پزشک معالجش در تاریخ 31 شهریور 1384 دارفانی را وداع گفت.
وی در دوران کوتاه زندگی خود با حدود 30 عنوان برگزیده در کنگرههای شعر و سرایش 4 دفتر شعر، نام خود را در حافظهی ادبی ایران ثبت نمود.

وقتی دلم به سمت تو مایل نمیشود
باید بگویم اسم دلم ، دل نمیشود
دیوانهام بخوان که به عقلم نیاورند
دیوانهی تو است که عاقل نمیشود
تکلیف پای عابران چیست؟آیهای
از آسمان فاصله نازل نمیشود
خط میزنم غبار هوا را که بنگرم
آیا کسی زِ پنجره داخل نمیشود؟
میخواستم رها شوم از عاشقانهها
دیدم که در نگاه تو حاصل نمیشود
تا نیستی تمام غزلها معلّق اند
این شعر مدتیست که کامل نمیشود

__________________

ضعیف و لاغر و زرد و صدای خوابآور
کنار بستر من قرصهای خوابآور
لجن گرفتم از این سرگذشت ویروسی
از این تب، این تبِ مالاریای خوابآور
منی که منحنی زانوان زاویهدار
جدا نمیکندم از هوای خوابآور
همین تجمع اجساد مومیایی شهر
مرا کشانده به این انزوای خوابآور
زمین رها شده دورِ مدارِ بیدردی
و روزنامه پر از قصههای خوابآور
هنوز دفترِ خمیازههای من باز است
بخواب شعر! در این ماجرای خوابآور

__________________

از خاطرات گمشده میآیم تابوتی از نگاه تو بر دوشم
بعد از تو من به رسمِ عزاداران غیر از لباسِ تیره نمیپوشم
در سردسیری از منِ بیهوده وقتی که پوچ و خسته و دلسردم
شبها شبیه خواب و خیال انگار تب میکند تن تو در آغوشم
تکثیر میشوند و نمیمیرند سلولهای خاطرهات در من
انگار مانده چشم تو در چشمم لحن صدای گرمِ تو در گوشم
هرچند زیر اینهمه خاکستر، آتش بگیر و شعله بکش در من
حتی پس از گذشت هزاران سال روشن شو ای ستاره خاموشم
بعد از تو شاید عاقبتِ من نیز مانند خواجه حافظِ شیراز است
من زندهام به شعر و پس از مرگم مردُم نمیکنند فراموشم

__________________

فضای خانه که از خنــده های ما گرم است
چه عاشقانه نفس می کشم ! هوا گرم است
دوباره “دیده امت” زّل بزن به چشمانی
که از حرارت ” من دیده ام ترا ” گرم است
بیا گناه کنیم عشق را … نترس … ، خدا ،
هزار مشغله دارد ، سر ِ خدا گرم است

__________________

کفشِ چرمی ـ چتر ـ فروردین ـ خیابانِ شلوغ
یک شب بارانی غمگین خیابانِ شلوغ
میرود تنهای تنها، باز هم میبینمش
باز هم رد میشود از این خیابانِ شلوغ

__________________

نوشتهام به دلِ شعرهای غیرمجاز
که دوست دارمت ای آشنای غیرمجاز
هوا بد است، بِکِش شیشهی حسادت را
که دور باشد از اینجا هوای غیرمجاز
به کوچه پا نگذاریم تا نفرمایند:
جدا شوند زِ هم این دو تای غیرمجاز
دل است، من به تو تجویز میکنم ـ دیگر
مباد پُک بزنی بر دوای غیرمجاز
ترا نگاه کنم هرچه روز تعطیل است
مرا ببر به همین سینمای غیرمجاز
تو ـ صحنههای رمانتیک و جملههای قشنگ
که حفظ کردهای از فیلمهای غیرمجاز
زبان به کام بگیر و شبیه مردم باش
مباد دم بزنی از خدای غیرمجاز

__________________

من خستهام، تو خستهای آیا شبیه من؟
یک شاعر شکستهی تنها شبیه من
حتی خودم شنیدهام از این کلاغها
در شهر یک نفر شده پیدا شبیه من
امروز دل نبند به مردم که میشود
اینگونه روزگار تو ـ فردا ـ شبیه من
ای همقفس بخوان که زِ سوز تو روشن است
خواهی گذشت روزی از اینجا شبیه من
از لحن شعرهای تو معلوم میشود
مانند مردم است دلت یا شبیه من
من زندهام به شایعهها اعتنا نکن
در شهر کشتهاند کسی را شبیه من

__________________

باران و چتر و شال و شنل بود و ما دو تا…
جوی و دو جفت چکمه و گِل بود و ما دوتا…
وقتی نگاه من به تو افتاد، سرنوشت
تصدیق گفتههای «هِگِل» بود و ما دوتا…
روز قرارِ اوّل و میز و سکوت و چای
سنگینی هوای هتل بود و ما دوتا
افتاد روی میز ورقهای سرنوشت
فنجان و فال و بیبی و دِل بود و ما دوتا
کمکم زمانه داشت به هم میرساندمان
در کوچه ساز و تمبک و کِل بود و ما دوتا…
تا آفتاب زد همه جا تار شد برام
دنیا چهقدر سرد و کسل بود و ما دوتا،
از خواب میپریم که این ماجرا فقط
یک آرزوی مانده به دِل بود و ما دوتا…

__________________

دوباره تَش زده بر قلبِ نازکِ سیگار
هوای سرد و تو و فندک و پُک سیگار
تو طبقِ عادتِ هر روز مینویسی باز
به روی صندلیت «عشق» با نوکِ سیگار
و سرفه میکنی و یادِ حرفهای منی
که گفته بودهام انگار با تو که سیگار،
برای حنجرهات خوب نیست دست بکش
و دست میکشی از آخرین پکِ سیگار
نه! جای پای کسی نیست جز خودت اینجا
فقط زمین و تن بیتحرکِ سیگار
کسی نمیرسد از راه، سخت میرنجی
ومیروی که ببینی تدارکِ سیگار

__________________

قلبت که میزند، سر من درد میکند

این روزها سراسر من درد میکند

قلبت که ... نیمهی چپ من تیر میکشد

تب کرده، نیم دیگر من درد میکند

تحریک میکند عصب چشمهام را

چشمی که در برابر من درد میکند

شاید تو وصلهی تن من نیستی، چقدر

جای تو روی پیکر من درد میکند

هی سعی میکنم که تو را کیمیا کنم

هی دستهای مسگر من درد میکند

دیر است پس چرا متولد نمیشوی؟!

شعر تو روی دفتر من درد میکند

__________________

---

باران، غروب، ماه، اتوبوسی که ممکن است
باید مرا دوباره ببوسی که ممکن است...
این لحظه... لحظه... لحظه... اگر آخرین... اگر...
ـ بس کن! نزن دوباره نفوسی که ممکن است
من قول میدهم که بیایم به خواب تو
زیبا، در آن لباس عروسی که ممکن است
دل نازکی و دل نگرانی چه میشود
من نیستم، تو شهر عبوسی که ممکن است
ماشین گذشته از تو و هی دور میشود
با سرعتی حدود صد و سی که ممکن است
حالا تو در اتاق خودت گریه میکنی
من پشت شیشهی اتوبوسی که ممکن است...

__________________

قلم کنار تو افتاده، لیقه خشک شده

حروف عشق به خط عتیقه خشک شده

دوباره زخم تو گل کرده، دوم ماه است

زمان به روی دو و ده دقیقه خشک شده

کنار پنجرهای ماه میوزد، داری

به سمت کوچه نگاهِ عمیق خشک شده

از آن قرار برای تو این فقط مانده ست

گلی که بر سر جیب جلیقه خشک شده

هجوم خاطرهها، چشمهای تو بسته ست

و دستهای تو روی شقیقه خشک شده

برای عشق تو سرمشق تازه میخواهی:

قلم کنار تو افتاده، لیقه خشک شده

__________________

خبر به دورترین نقطهی جهان برسد

نخواست او به منِ خسته بیگمان برسد

شکنجه بیشتر از این که پیش چشم خودت

کسی که سهم تو باشد به دیگران برسد؟

چه میکنی اگر او را که خواستی یک عمر

به راحتی کسی از راه ناگهان برسد ...

رها کنی، برود، از دلت جدا باشد

به آنکه دوستترش داشته ... به آن برسد

رها کنی بروند و دو تا پرنده شوند

خبر به دورترین نقطهی جهان برسد

گلایهای نکنی بغض خویش را بخوری

که هق هق تو مبادا به گوششان برسد

خدا کند که ... نه! نفرین نمیکنم که مباد

به او که عاشق او بودهام زیان برسد

خدا کند فقط این عشق از سرم برود

خدا کند که فقط زود آن زمان برسد

__________________

بی تو اندیشیدهام کمتر به خیلی چیزها

میشوم بیاعتنا دیگر به خیلی چیزها

تا چه پیش آید برای من نمیدانم هنوز

دوری از تو میشود منجر به خیلی چیزها

غیر معمولی است رفتار من و شک کرده است

ـ چند روزی میشود ـ مادر به خیلی چیزها

عکسهایت، نامههایت، خاطرات کهنهات

میزنند اینجا به روحم ضربه خیلی چیزها

هیچ حرفی نیست دارم کمکم عادت میکنم

من به این افکار زجرآور، به خیلی چیزها

میروم هر چند بعد از تو برایم هیچ چیز ...

بعد من اما تو راحتتر به خیلی چیزها

__________________

تصویر ماه را کسی از چاه میکشد

شب رو به کوفه میکند و آه میکشد

سمت وقوع فاجعهای تازه پا گذاشت

مرد غریبهای که به دروازه پا گذاشت

افتاد ماه روی زمین و جنازه شد

تاریخ زخم کهنهاش انگار تازه شد

این سوگِ بادهاست که هی زوزه میکشند

در شهر، گرگها به زمین پوزه میکشند

حالا دوباره کوفه سراسر کبود شد

پهلوی نخلهای تناور کبود شد

تو میرسی و فاجعه آغاز میشود

درهای دوزخ از همه جا باز میشود

بیهوده است موعظه در گوش مردهها

این شهر خواب رفته در آغوش مردهها

در گوش با صدای تو انگشت میکنند

فریاد میزنی و به تو پشت میکنند

افکار مرده در سرشان خاک میخورد

در خانهاند و خنجرشان خاک میخورد

در دستشان چه هست به جز چند مشتِ سنگ

رد میشوی و پاسخ تو سنگ پشت سنگ

رو میشوی و پنجرهها بسته میشوند

سمت سکوت حنجرهها بسته میشوند

ماندی، کسی ندید تو را کوفه کور شد

شب، خانه کرد و شهر پُر از بوفکور شد

روی تن تو اینهمه کرکس چه میکنند

با تو سرانِ خشک مقدس چه میکنند

حالا که از مبارزه پرهیز کردهاند

خنجر برای کشتن تو تیز کردهاند

شب میشود تو میرسی و ماه میرود

در آسمان کوفه، سَرَت راه میرود

تصویر ماه را کسی از چاه میکشد

شب رو به کوفه میکند و آه میکشد

__________________

آوخ! هنوز زخمیم و رنج می برم
دنیا هر آنچه داشت بلا ریخت بر سرم

مردم چه می کنند که لبخند می زنند
غم را نمی شود که به رویم نیاورم

قانون روزگار چگونه ست کین چنین
درگیر جنگ تن به تنی نا برابرم

تو آنقدر شبیه به سنگی که مدتی ست
از فکر دیدن تو ترک می خورد سرم

وامانده ام که تا به کجا می توان گریخت
از این همیشه ها که ندارند باورم

حال مرا نپرس که هنجار ها مرا
مجبور می کنند بگویم که "بهترم"

__________________

به یک پلک تو میبخشم تمام روز و شبها را
که تسکین میدهد چشمت غم جانسوز تبها را

بخوان! با لهجهات حسّی عجیب و مشترک دارم
فضا را یکنفس پُر کن به هم نگذار لبها را

به دست آور دل من را چه کارت با دلِ مردم!
تو واجب را به جا آور رها کن مستحبها را

دلیلِ دلخوشیهایم! چه بُغرنج است دنیایم!
چرا باید چنین باشد؟ نمیفهمم سببها را

بیا اینبار شعرم را به آداب تو میگویم
که دارم یاد میگیرم زبان با ادبها را

غروب سرد بعد از تو چه دلگیر است ای عابر
برای هر قدم یک دم نگاهی کن عقبها را

__________________

---

کدخدا میگوید از اینجا نرو ـ یک ناشناس،
با بهار و گل میآید سال نو یک ناشناس

با خودم میگویم ای شاعر! تو تنها نیستی
توی دنیا هست حتماً مثل تو یک ناشناس

با صدای ساعتِ قلبم از این پس مایلم
بشمرم این لحظهها را تا سه! دو! یک!… ناشناس،

میرسد میپرسم ای خوبِ جنوبی کیستی؟
خیره میماند و میگوید که: مُو؟ یک ناشناس

آه میدانم که روزی روزگاری میرسد
میرویم آن سوتر از غمها من و یک ناشناس

__________________

صدای پچپچِ غم… خواب من به هم خورده است
دو ساعت است که اعصاب من به هم خورده است

صدای پچپچِ غم… هیس! هیس! ساکت باش
سکوت، در دلِ بیتاب من به هم خورده است

تو قابِ عکس مرا دیدهای، نمیدانی
نشاطِ چهرهی در قابِ من به هم خورده است

غم تو را نسرودم وگرنه میدیدی
که وزن، در غزلِ ناب من به هم خورده است

هجای چشم تو را وزنها نمیفهمند
دو ساعت است که اعصاب من به هم خورده است

__________________

تمام عمر من انگار در غم و درد است
مرا غروب تو صد سال پیرتر کرده است

تمام خاطرهها پیش روی چشم منند
زبان گشوده به تکرار: او چه نامرد است

ـ بیا و پاره کن این نامه را نمیبینی؟
دو سال میشود او نامهای نیاورده است…؟

همیشه گفتهام اما نمیشود انگار
دل تو سخت مرا پایبند خود کرده است

تمام میشود این قصه آه حرف بزن
فقط نپرس که «لیلی زن است یا مرد است!!»

__________________

کفشِ چرمی ـ چتر ـ فروردین ـ خیابانِ شلوغ
یک شب بارانی غمگین خیابانِ شلوغ

میرود تنهای تنها، باز هم میبینمش
باز هم رد میشود از این خیابانِ شلوغ

اشک و باران با هم از روی نگاهش میچکند
او سرش را میبرد پایین… خیابانِ شلوغ

عابران مانند باران در زمین گم میشوند
او فقط میماند و چندین خیابانِ شلوغ

او فقط میماند و دنیایی از دلواپسی
با غمی بر شانهاش ـ سنگین… خیابان شلوغ

…ناودانها، چشمکِ خطدار ماشینهای مست
خطکشی، بارانِ آهنگین، خیابانِ شلوغ…

او نمیفهمد نمیفهمد فقط رد میشود
با همان انگیزهی دیرین… خیابان شلوغ

کفش چرمی روبهروی کفش چرمی ایستاد
لحظهای پهلوی من بنشین خیابان خلوت است

__________________

و ای بهانهی شیرینتر از شکرقندم
به عشقِ پاک کسی جز تو دل نمیبندم

به دین اینهمه پیغمبر احتیاجی نیست
همین بس است که اینک تویی خداوندم

همین بس است که هر لحظهای که میگذرد
گسستنی نشود با دل تو پیوندم

مرا کمک کن از این پس که گامهای زمین
نمیبرند و به مقصد نمیرسانندم

همیشه شعر سرودم برای مردم شهر
ولی نه! هیچکدامش نشد خوشایندم

تویی بهانهی این شعرِ خوب باور کن
که در سرودن این شعرها هنرمندم

__________________

دو ساعتی که به اندازهی دو سال گذشت
تمام عمرِ من انگار در خیال گذشت

-ببند پنجرهها را که کوچه ناامن است…
نسیم آمد و نشنید و بیخیال گذشت

درست روی همین صندلی تو را دیدم
نگاه خیرهی تو… لحظهای که لال گذشت

- چه ساعتیست ببخشید؟… ساده بود اما
چهها که از دل تو با همین سؤال گذشت
…
گذشت و رفت و به تو فکر میکنم ـ تنها ـ
دو ساعتی که به اندازهی دو سال گذشت

__________________

وقتی دلم به سمت تو مایل نمی شود

باید بگویم اسم دلم دل نمی شود

دیوانه ام بخوان که به عقلم نیاورند

دیوانه ی تو است که عاقل نمی شود

تکلیف پای عابرمان چیست آیه ایی

از آسمان فاصله نازل نمی شود

خط میزنم غبار هوا را که بنگرم

آیا کسی ز پنجره داخل نمی شود ؟

….

می خواستم رها شوم از عاشقانه ها

دیدم که در نگاه تو حاصل نمی شود

تا نیستی تمام غزل ها معلق اند

این شعر مدتی ست که کامل نمی شود

__________________

تا میکشم خطوطِ تو را پاک میشوی
داری کمی فراتر از ادراک میشوی

هرلحظه از نگاهِ دلم میچکی ولی
با دستمالِ کاغذیام پاک میشوی

این عابران که میگذرند از خیال من
مشکوک نیستند تو شکاک میشوی

تو زندهای هنوز برایم گمان نکن
در گورِ خاطرات خوشم خاک میشوی

باید به شهرِ عشق تو با احتیاط رفت
وقتی که عاشقی چه خطرناک میشوی

__________________

چگونه رود میرود به سمت بیکرانهها
که ابر گریه میکند برای رودخانهها

پرنده غافل است از اینکه تندباد میرسد
وگرنه باز هم بنا نمیشد آشیانهها

و اینچنین که اینهمه زِ عشق رنج میبرند
مرا غمِ تو میکِشد در آتش بهانهها

چراغ و چشمِ آسمان! ستارهها تو، ماه، تو
پس از تو تار میشود شبِ تمامِ خانهها

اگرچه زخم میزنی ولی ترا نوشتهاند
به روی صفحهی دلم خطوطِ تازیانهها

خلاصه بر درختِ دل تو باید آشیان کنی
وگرنه میسپارمش به دست موریانهها

__________________

هر چه این احساس را در انزوا پنهان کند
می تواند از خودش تا کی مرا پنهان کند؟

عشق، قابیل است؛ قابیلی که سرگردان هنوز
کشته خود را نمی داند کجا پنهان کند!

در خودش، من را فرو خورده ست، می خواهد چه قدر
ماه را بیهوده پشت ابرها پنهان کند؟!

هرچه فریاد است از چشمان او خواهم شنید!
هر چه را او سعی دارد بی صدا پنهان کند…

آه!، مردی که دلش از سینه اش بیرون زده ست
حرف هایش را، نگاهش را، چرا پنهان کند؟!!

خسته هرگز نیستم، بگذار بعد از سال ها
باز من پیدا شوم، باز او مرا پنهان کند…”

__________________

تو نیستی و این در و دیوار هیچوقت…
غیر از تو من به هیچکس انگار هیچوقت…

اینجا دلم برای تو هِی شور میزند
از خود مواظبت کن و نگذار هیچوقت…

اخبار گفت شهر شما امن و راحت است
من باورم نمیشود، اخبار هیچوقت…

حیفند روزهای جوانی، نمیشوند
این روزها دو مرتبه تکرار هیچوقت

من نیستم بیا و فراموش کن مرا
کی بودهام برات سزاوار؟… هیچوقت!

بگذار من شکسته شوم تو صبور باش
جوری بمان همیشه که انگار هیچوقت…

__________________

خورشیدِ پشتِ پنجرهی پلکهای من
من خستهام! طلوع کن امشب برای من

میریزم آنچه هست برایم به پای تو
حالا بریز هستی خود را به پای من

وقتی تو دلخوشی، همهی شهر دلخوشند
خوش باش هم به جای خودت هم به جای من

تو انعکاسِ من شدهای… کوهها هنوز
تکرار میکنند تو را در صدای من

آهستهتر! که عشق تو جُرم است، هیچکس
در شهر نیست باخبر از ماجرای من

شاید که ای غریبه تو همزاد با منی
من… تو… چهقدر مثل تو هستم! خدای من!!

__________________

بعد از تو سرد و خسته و ساکت تمام روز…
با صد بهانهی متفاوت تمام روز…

هی فکر میکنم به تو و خیره میشود
چشمم به چند نقطهی ثابت تمام روز

زردند گونههای من و خاک میخورد
آیینه روی میز توالت تمام روز

در این اتاق، بعدِ تو تکرار میشود
یک سینمای مبهم و صامت تمام روز

گهگاه میزند به سرم درد دل کنم
با یک نوار خالیِ کاست تمام روز

«من» بی «تو» مردهای متحرّک تمام شب…
«من» بی «تو» سرد و خسته و ساکت تمام روز…

__________________

غم که می آید در و دیوار شاعر می شود

در تو زندانی رفتار شاعر می شود

می نشینی چند تمرین ریاضی حل کنی

خط کش و نقاله و پرگار ، شاعر می شود

تا چه حد این حرفها را می توانی حس کنی

حس کنی دارد دلم بسیار شاعر می شود

تا زمانی با توام ، انگار شاعر نیستم

از تو تا دورم ، دلم انگار شاعر می شود

باز می پرسی چطور اینگونه شاعر شد دلت ؟

تو دلت را جای من بگذار ، شاعر می شود

گرچه می دانم نمی دانی چه دارم می کشم

از تو می گوید دلم هر بار شاعر می شود

__________________

ساعت دو شب است که با چشم بیرمق

چیزی نشستهام بنویسم بر این ورق

چیزی که سالهاست تو آن را نگفتهای

جز با زبان شاخه گل و جلد زرورق

هر وقت حرف میزدی و سرخ میشدی

هر وقت مینشست به پیشانیات عرق

من با زبان شاعریام حرف میزنم

با این ردیف و قافیههای اجق وجق

این بار از زبان غزل کاش بشنوی

دیگر دلم به این همه غم نیست مستحق

من رفتنی شدم، تو زبان باز کردهای!

آن هم فقط همینکه: “برو، در پناه حق ”

__________________

خود را اگرچه سخت نگه داری از گناه
گاهی شرایطی است که ناچاری از گناه
هر لحظه ممکن است که با برق یک نگاه
بر دوش تو نهاده شود باری از گناه
گفتم: گناه کردم اگر عاشقت شدم...
گفتی تو هم چه ذهنیتی داری از گناه!!
...
سخت است اینکه دل بکنم از تو، از خودم
از این نفس کشیدن اجباری، از گناه
بالا گرفتهام سرِ خود را اگرچه عشق
یک عمر ریخت بر سرم آواری از گناه
دارند پیلههای دلم درد میکشند
باید دوباره زاده شوم ـ عاری از گناه ـ

__________________

دنیا به دور شهر تو دیوارْ بسته است
هر جمعه راه سمت تو انگار بسته است
کى عید مى‏رسد که تکانى دهم به خویش؟
هر گوشه از اتاق دلم تار بسته است
شب‏ها به دور شمع کسى چرخ مى‏خورد
پروانه‏اى که دل به دلِ یار بسته است
از تو همیشه حرف زدن کار مشکلى است
در مى‏زنیم و خانه گفتار بسته است
باید به دست شعر نمى‏دادم عشق را
حتى زبان ساده اشعار بسته است
وقتى غروب جمعه رسد، بى‏تو، آفتاب
انگار بر گلوی خودش دار بسته است
مى‏ترسم آخرش تو نیایى و پُر کنند
در شهر: شاعرى ز جهان، بار بسته است

__________________

یک درختِ پیرم و سهم تبرها میشوم
مردهام، دارم خوراکِ جانورها میشوم
بیخیال از رنجِ فریادم تردّد میکنند
باعث لبخندِ تلخِ رهگذرها میشوم
با زبان لالِ خود حس میکنم این روزها
همنشین و همکلامِکور و کرها میشوم
هیچکس دیگر کنارم نیست، میترسم از این
اینکه دارم مثل مفقودالاثرها میشوم
...
عاقبت یک روز با طرزِ عجیب و تازهای
میکُشم خود را و سرفصلِ خبرها میشوم

__________________

دیدمت چشم تو جا در چشمهای من گرفت
آتشی یک لحظه آمد در دلم دامن گرفت
آنقَدَر بیاختیار این اتفاق افتاده که
این گناه تازهی من را خدا گردن گرفت
در دلم چیزی فرو میریزد آیا عشق نیست؟
اینکه در اندام من امروز باریدن گرفت
من که هستم؟ او که نامش را نمیدانست و بعد
رفت زیر سایهی یک «مرد» و نام «زن» گرفت
روزهای تیره و تاری که با خود داشتم
با تو اکنون معنی آیندهای روشن گرفت
زندهام تا در تنم هُرمِ نفسهای تو هست
مرگ میداند: فقط باید ترا از من گرفت

__________________

تو دست خواهی زد به هر کاری غضنفر
شاید دل من را بدست آری غضنفر
در گوشه ده در اتاقی تنگ و تاریک
با یاد من تا صبح بیداری غضنفر
مال تو باشم؛ آرزوی تو همین است
چه آرزوی کوچکی داری غضنفر
به مادرت این را بگو تا کی قرار است
هی دست روی دست بگذاری غضنفر
فریاد تو در کوچه می پیچد که داری
یک مشت نان خشک در گاری غضنفر
من با توام فردا که فقر از تو بسازد
یک مرد بی اعصاب و سیگاری غضنفر
حتی اگر شب ها بدون نان بخوابم
حتی اگر من را بیازاری غضنفر
نه خانه و ماشین؛ برای زندگیمان
کافیست اینکه دوستم داری غضنفر
من شوهرم یک مرد شیک و با کلاس است
یک روز می فهمی سر کاری غضنفر

__________________

شعری به یاد نجمه زارع که توسط حسین رضوی فرد سروده شده است

آن دخترک که بود که انگشت زد به ماه؟؛

با واژه های خط خطی و شعر راه راه

دار و ندار من همه را با قطار برد

از روی ریلهای کلامم گذشت، آه!

آقا سلام! سلسله صبرتان مدام،

لطفا بگیر! گیسوی من را میان چاه

این حلقه، وقف قافله ی آدمیت است

محتاج می شوند به آن از گدا و شاه

آن دخترک که بود که انگار هیچوقت؛

لب وا نکرده بود به نقّالی گناه

انگار با سرایت شعرش به خونمان؛

تبدیل می شدیم به پیران خانقاه

"با سرعتی حدود صد و سی که ممکن است"

در جاده، در مجاورت این شب سیاه؛

سر می زنم به آن "اتوبوسی که ممکن است"

او را سوار بوفه ی خود برده اشتباه.

__________________